लोलो लागला अंबेचा

लोलो लागला अंबेचा, 

भेदाभेद कैचा आला कंटाळा विषयाचा, 

धंदा मुळ मायेचा ।। ध्रु.।। 

प्रपंच खोटा हा, मृगपाणी घोरे फिरतो प्राणी। 

कन्या-सुख दाता, धन माझे मिथ्या वदतो वाणी। 

अंती नेतील यमदुत। संगे न ये कोणी। 

निर्गुण रेणुका भवानी जपतो हा निर्वाणी।। लोलो।।१।।

पंचभूतांचा अधिकार केलासे सत्वर। 

नयनी रक्षिता आकार। अवघा तो ईश्वर।

 नाही सुख - दुःख देहाला भासे शून्याकार।। लोलो।।२।।

निद्रा लागली अभिध्यानी लागे अणुसंधनी | 

लीला वर्णिता स्वरूपाची शिणली वेद वाणी। 

देखूनी जगदंबा भवानी, त्रैलोक्य तारणी || लोलो ||३||

गोंधळ घालील मी अंबेचा घोष अनुहाताचा। 

दिवट्या उजळल्या सदोदित पोत चैतन्याचा। 

आहं सोहं उदो उदो उदो बोलती चारी वाचा।।। लोलो।।४।।

पाहता मूळपीठ पर्वत सकळामध्ये श्रेष्ठ जेथ जगदंबा अवधूत। तेथे भोपे भट। तेथे उंजाळ मोहाळ, 

तेथे पाणी अलोट देशमुख तानाजी, झाला ब्रम्हरूप ||।५।।